Μια άλλη Αθήνα, ένας διαφορετικός Αθηναίος...Αthensville

Δεν μπορούσα να σκεφτώ ιδανικότερη ανάρτηση που να αφορά στην Αθήνα από μια συνέντευξη με τον Αthensville. O Τάσος λοιπόν μου μίλησε για το Αθηναϊκό του μπλογκ, την νέα ομάδα δράσης πολιτών που δημιούργησε με τον δημοσιογράφο Δημήτρη Ρηγόπουλο και φυσικά την Αθήνα.

Αρχικά θέλω να μου πεις για την σχέση σου με την Αθήνα και πως ξεκίνησε η ιδέα σου για το Athensville;
Η αγάπη μου για την Αθήνα οφείλεται μάλλον στον πατέρα μου. Ήταν Αθηναιολάτρης. Με είχε κάνει σε προχωρημένη ηλικία. Είχε ζήσει το μεγαλείο της παλιάς Αθήνας, οπότε είχα πάρα πολλές αναφορές από εκεί. Μου περιέγραφε το Μεταξουργείο, τις παλιές γειτονιές του κέντρου αλλά και τις καντάδες, τα τραγούδια που τραγουδούσαν τότε. Είχε πάντα την περηφάνεια ότι ήταν Αθηναίος, η οικογενειά του είναι εδώ και 150 χρόνια στην Αθήνα.
Το Athensville το ξεκίνησα το καλοκαίρι του 2009.Περνούσα καθημερινά από την Ομόνοια αλλά και τις άλλες υποβαθμισμένες συνοικίες του κέντρου για να πάω στη δουλεία μου. Έβλεπα ότι το πρόβλημα το οποίο υπάρχει σε αυτές τις περιοχές δεν αναφερόταν στα μίντια όπως θα έπρεπε. Έτσι είπα να ξεκινήσω το μπλογκ για να υπάρχει και μια φωνή που θα παρουσίαζε την πραγματική κατάσταση.

Τι θέματα αντικατοπτρίζονται στο ιστολογιό σου;
Ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι περπατάει στι γειτονίες που περπατάω και παρατηρεί αυτά που παρατηρώ. Η επισκεψιμότητα του ιστολογίου έχει φτάσει ημερησίως τους 2.000 μοναδικούς επισκέπτες. Πιστεύω πως πέτυχε γιατί δεν ήταν προσωποκεντρικό, όπως πολλά μπλογκ που εκφράζουν σκέψεις και συναισθήματα του εκάστοτε μπλόγκερ. Το κάνω και εγώ κάποιες φορές, γιατί ο αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί πιο εύκολα, όμως για μένα πρωταγωνίστρια είναι η πόλη.

Ποια είναι η άποψη σου για την Αθήνα; Παραμένει στάσιμη ή νιώθεις πως αλλάζει;
Η νοοτροπία των ανθρώπων παραμένει ακόμη στάσιμη, αλλά είμαι αισιόδοξος. Νομίζω ότι τα χειρότερα πέρασαν. Έχω την αίσθηση ότι η χειρότερη χρονιά για το κέντρο ήταν το 2009. Τώρα απλώς έχει μείνει το κατακάθι αυτού του πράγματος, αλλά αναπτύσσεται μια νέα λογική, ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε προτάσεις και αποφάσεις. Έχουμε ξεχάσει να παίρνουμε αποφάσεις. Η γενιά μας αλλά και όλοι αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία μόνο διαχειρίζονταν, δεν πρότειναν. Θα πρέπει να προτείνουν τολμηρά πράγματα, όχι να στέκονται και να χρονοτριβούν για το αν θα μεγαλώσει ένα πεζοδρόμιο ή όχι. Να προβούν σε δραστικές αλλαγές, να αναδείξουν το αστικό παρελθόν της Αθήνας με αναπλάσεις. Τώρα νομίζω ξεκινάει σχέδιο ανάπλασης από την Ομόνοια μέχρι τα Πατήσια, με σκοπό να αναδείξει την παλιά αθηναϊκή αίγλη του κέντρου.


Εμείς γνωριστήκαμε σε ένα ταξίδι σου στην Κωνσταντινούπολη. Τι σου έκανε εντύπωση εκεί;
Αυτό που ζήλεψα στην Κωνσταντινούπολη είναι η καθαριότητα και η τάξη. Βλέπεις γύρω σου ότι σύνεχεια φτιάχνεται κάτι καινούργιο. Αυτό μπορεί να είναι διφορούμενο βέβαια, αλλά εμένα μου αρέσει που ασχολούνται τόσο ενεργά με την πόλη. Πολλοί πιστεύουν ότι η Κωνσταντινούπολη προσπαθεί να γίνει Ντουμπάι, εγώ δεν συμφωνώ. Στην μια πλευρά της πόλης, βλέπεις ουρανοξύστες και στην άλλη μαχαλάδες. Μου αρέσει αυτή η μίξη. Δεν έχει βέβαια τις δημοκρατικές ελευθερίες που συναντάει κανείς στην Αθήνα, αλλά με εντυπωσίασαν τα συνεχή έργα.

Θέλω να μου μιλήσεις για την καινούργια ομάδα που έχετε δημιουργήσει εσύ με τον Δημήτρη Ρηγόπουλο, τους Αtenistas.
Ξεκίνησε τον Ιούλιο. Ο Δημήτρης με προσέγγισε στέλνοντας μου ένα μήνυμα γιατί και αυτός είχε βαρεθεί να ακούει μόνο κούφια λόγια. Λόγια, λόγια, λόγια χωρίς αντίκρυσμα που ακούμε όλοι τα τελευταία 30 χρόνια. Τον Δημήτρη δεν τον ήξερα προσωπικά αλλά μόνο μέσα από την δουλειά του στις στήλες του στην Lifo και στην Καθημερινή, που αφορούσαν στην Αθήνα. Βρεθήκαμε και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα που θα είχε κοινή νοοτροπία, μια ανοιχτή κοινότητα που θα δρούσε για το καλό της Αθήνας. Δεν θέλαμε να μπλέξουμε με το ελληνικό φαινόμενο των πολλών αρχηγών και των συνεχών καβγάδων. Αυτό είναι και το μυστικό των Atenistas, ότι δηλαδή υπάρχει ένα μικρός πυρήνας που κινείται πολύ γρήγορα και μεθοδικά.Επιλέγουμε δράσεις που είναι εύκολα εκτελέσιμες. Έχουμε ελάχιστους πόρους. Σε κάθε δράση ο συμμετέχων προαιρετικά δίνει 2 ευρώ, και έτσι καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε 15 δράσεις με συνολικό κόστος 800 ευρώ.

Ποιοι είναι οι στόχοι των Αtenistas για το μέλλον;
Στο χέρι μας είναι να κάνουμε την καθημερινότητά μας ομορφότερη. Είμαστε μια γενιά που ταξιδεύουμε σε πόλεις του εξωτερικού. Όταν γυρνάμε πίσω, λέμε γιατί και η Αθήνα να μην είναι έτσι; Θέλουμε πεζόδρομους, ποδήλατα. Βγαίνουμε έξω και τα θαυμάζουμε, ενώ μπορούμε να τα έχουμε και στην δική μας πόλη. Ουσιαστικά αυτό θέλουν οι Atenistas, μια καλύτερη, πολύχρωμη, πιο ανοιχτή πόλη.

Κάποιοι σας έχουν κατηγορήσει και σας έχουν προσδώσει την ταμπέλα κινήματος...
Δεν είμαστε αυτό που μας έχουν προσδώσει και δεν θέλουμε να είμαστε. Δεν νομίζω ότι αφαιρεί κάτι από την πόλη μια τέτοια ομάδα. Είμαστε μια ομάδα δράσης. Μπορεί να μας κατηγορούν ότι κάνουμε τραλαλά, παιχνιδάκια και ότι φυτεύουμε λουλουδάκια αλλά αυτό ξέρουμε και αυτό κάνουμε, δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με πράγματα που δεν γνωρίζουμε. Δεν κατεχόμαστε από εκλεκτικισμό, ούτε έχουμε προφίλ διανοούμενου, όπως άλλες ομάδες. Εμείς απευθυνόμαστε σε όλο τον κόσμο και δεν αναλωνόμαστε σε θεωρητικές συζητήσεις, κάνουμε άμεσα πράξη υλοποιήσιμους στόχους. Καθαρίζουμε, κάνουμε συμβολικές εκδηλώσεις, αναδεικνύουμε την ιστορία της πόλης. Δεν έχουμε κάνει καμία διφορούμενη κίνηση. Ποιός έχει αντίρρηση στο να φυτευτούν φυτά ή στο να καθαριστεί ένα οικόπεδο; Δεν είμαστε πολιτική ομάδα, αυτό θέλω να το τονίσω. Ο καθένας μπορεί να έχει την πολιτική του άποψη, έξω από την ομάδα.

Κάποιοι σας κατηγόρησαν επίσης ότι κρυβόσασταν πίσω από την προεκλογική καμπάνια του Καμίνη και ότι συμβάλλατε στο να εκλεγεί. Τι απαντάς σε αυτό;
Το γεγονός ότι για πρώτη φορά έβγαινε στους δρόμους κόσμος χωρίς πολιτική ή κομματική ταυτότητα νομίζω ότι συμπαρέσυρε ευνοϊκά τον νέο Δήμαρχο Αθηνών. Έλεγε ότι αγαπούσε την Αθήνα χωρίς να προβάλλει τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις. Η αίσθηση του νέου, του έδωσε ώθηση και τον πήγε ένα βήμα πιο μπροστά. Ήταν ο εκπρόσωπος του νέου, αντίθετα με τον Κακλαμάνη, που ήταν ο εκπρόσωπος της Αθήνας που είχαμε δει και δεν θέλαμε πια. Δεν είχαμε καμία επαφή μαζί του. Εμείς δημιουργηθήκαμε πολύ πριν ο Καμίνης ανακοινώσει την υποψηφιοτητά του.

Οι Αtenistas έχουν εξελιχθεί σε κάτι μαζικό. Τι νούμερα προσεγγίζει η προσέλευση του κόσμου;
Στο facebook έχουμε 34.000 υποστηρικτές, αυτό βέβαια δεν σημαίνει και κάτι. Τώρα αυτοί που έχουν συμπληρώσει φόρμα ενδιαφέροντος και λαμβάνουν τις ειδοποιήσεις για τις δράσεις είναι γύρω στους 6.000. Σε κάθε δράση ο αριθμός διαφέρει. Η μεγαλύτερη προσέλευση ήταν στις συγκεντρώσεις στην Ομόνοια, την Κοτζιά και την Αγία Ειρήνη που κυμαινόταν ανάμεσα σε 1000 με 1500 άτομα. Υπάρχουν και άλλες δράσεις που χρειαζόμαστε μόνο μερικές δεκάδες. Δεν θέλουμε να έρθει ο άλλος και να κάθεται να κοιτάει.Ευχαριστούμε όλο τον κόσμο που μας στηρίζει.

Ποιά θεωρείς ότι ήταν η πιο σημαντική σας δράση μέχρι τώρα;
Όλες είχαν την νοστιμιά τους, η κάθε μια για διαφορετικό λόγο. Αυτή που ξεχωρίζω όμως είναι η δράση στην Πλατεία Κοτζιά. Ήταν η πρώτη μαζική δράση και είχαμε πολύ άγχος για το πως θα πάει. Ήταν πολύ ωραίο το συναίσθημα. Η πλατεία Κοτζιά υπό το φως των κεριών ήταν μια πολύ όμορφη εικόνα. Συμβολικά θέλαμε να δώσουμε το μήνυμα ότι το φως κατάφερε να εισχωρήσει και σε αυτή την περιοχή ανεξάρτητα από το ποιός θα ήταν ο Δήμαρχος την νέα χρονιά. Επίσης μετά τη συγκέντρωση στην Πλατεία κατευθυνθήκαμε προς την Πλατεία Ομονοίας, περνώντας από τους δρόμους που ζουν οι μετανάστες. Ήρθαμε κοντά τους, δεν υπάρχει λόγος να τους φοβάσαι. Χρειάζεται να λέμε τα αυτονόητα; Είναι άνθρωποι και αυτοί. Δεν μπορούμε να ζούμε μέσα σε προκαταλήψεις.

# Όλες οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στη συγκεκριμένη δημοσίευση είναι από το blog του Athensville και από το site της ομάδας Atenistas

Για το blog του Athensville : http://athensville.blogspot.com/
Για το site της ομάδας Atenistas : http://www.atenistas.gr/

Εβδομαδιαίος αχταρμάς # 2

Κάπου ήμουν κάτι είδα : O "γρονθοκοπημένος" Γαλατάς

Το Τουνέλ με το Γαλατά, είναι μια από τις πιο εναλλακτικές περατζάδες στην Κωνσταντινούπολη. Μαγαζιά με όργανα μουσικής, καντίνες που πωλούν φρέσκους χυμούς, κατεστραμμένες πολυκατοικίες Φράγκων, η Αρχιραββινεία, τα παλιά πορνεία στο σοκάκι Γιουκσέκ Καλντιρίμ και φυσικά ο γενοβέζικος πύργος του Γαλατά είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν το απόκοσμο σκηνικό της περιοχής. Σε όλα αυτά προστίθεται και ο "βομβαρδισμός" γκραφίτι κίτρινων γροθιών, που κοσμεί δεκάδες κτίρια στην περιοχή. Πολλές φορές οι κίτρινες γροθιές συνοδεύονται και από μάτια με τεράστιες ουρές.

Μετά από μια γρήγορη αναζήτηση στο ίντερνετ, έμαθα ότι τα συγκεκριμένα έργα ανήκουν σε ένα γερμανό καλλιτέχνη που υπογράφει με το κωδικό όνομα Kripoe. Το πραγματικό του όνομα είναι Matthias Wermke, σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Βερολίνο και δημιούργησε τις κίτρινες γροθιές το διάστημα που διέμενε στην Κωνσταντινούπολη ως φοιτητής Εράσμους. Όποιος θέλει να δει τα γκραφίτι από κοντά ας προτιμήσει μια βόλτα μετά τη δύση του ηλίου, όπου τα στόρια και των τελευταίων μαγαζιών πέφτουν και τα γκραφίτι πολλαπλασιάζονται σαν μανιτάρια.

Istanbul me

Η καινουργία διαφήμιση του αρώματος Σανέλ Νο 5 γυρίστηκε από τον σκηνοθέτη της ταινίας Αμελί Jean Pierre Jeunet. Τα γυρίσματα της διαφήμισης, που μοιάζει περισσότερο με κινηματογραφική ταινία, κράτησαν  τέσσερις μήνες. Η κεντρική ηρωίδα της διαφήμισης Οντρεϊ Τοτού, φεύγει από την Γαλλία με σκοπό να επισκεφτεί στην Κωνσταντινούπολη. Στην πολύβουη πόλη προσπαθεί να εντοπίσει τον καρμικό της έρωτα, που είχε προηγουμένως συναντήσει στο τρένο. Τα γυρίσματα στην Κωνσταντινούπολη έλαβαν χώρα στην κλειστή αγορά, τον Βόσπορο αλλά και το σιδηροδρομικό σταθμό του Χαϊντάρπασα. Η κατ' άλλα πανέμορφη διαφήμιση έχει ένα πολύ βασικό λάθος. Μπορείτε να το αναγνωρίσετε;

Κάπου ήμουν, κάτι άκουσα : Οι Βυζαντινοί είναι παντού

Ανάμεσα στο Σισμανόγλειο Μέγαρο (το μόνο κτίσμα στην Κωνσταντινούπολη που ανήκει στο Ελληνικό κράτος) και το μισοτελειωμένο, εμετικά νεόπλουτο, εμπορικό κέντρο της Virgin Megastores με τις γυάλινες προσόψεις, στέκεται ένα μεγαλοπρεπές κτίσμα που μεταξύ άλλων στεγάζει το περίφημο ζαχαροπλαστείο Ιντζί (ιδιαιτέρως γνωστό για τα προφιτερόλ του) αλλά και το ιστορικό σινεμά Εμέκ(emek sinemasi), που έκλεισε πριν ένα χρόνο προκαλώντας πολλές αντιδράσεις.

Περνώντας από εκεί ένα πρωινό συνάντησα δύο κωτσονάτες γιαγιάδες με ασπρομώβ μαλλί, ασημένιες μαγκούρες και κονκάρδες με το πρόσωπο του Κεμάλ Ατατούρκ στο πέτο, να κοιτάζουν με θαυμασμό και απορία το κτίριο. Άθελα μου κρυφάκουσα το διάλογο τους :

Γιαγιά 1 : Αχ τι ένδοξες μέρες θα έχει ζήσει αυτό το κτίριο. Ποιος να το έχει φτιάξει άραγε;

Γιαγία 2 : Ποιός ξέρει; Πάντως είναι φανερό ότι αυτοί οι Βυζαντινοί ήταν μάστορες στην αρχιτεκτονική...

Γιαγιά 1: Ναι, ναι! Μακάρι να ζούσαν μερικοί σαν και αυτούς σήμερα εδώ...

Μετά από ένα βαθύ αναστεναγμό, συνέχισαν τον δρόμο τους.

*Ελπίζω τουλάχιστον με τον όρο Βυζαντινοί να εννοούσαν τους Ρωμιούς, όπως ακριβώς πολλοί ηλικιωμένοι από την ρωμέικη κοινότητα αναφέρονται στους σημερινούς Τούρκους ως Οθωμανούς.

Τραγούδι της εβδομάδας

To τραγούδι της εβδομάδας ανήκει στην Μελίς Ντάνισμεντ. Ανενεργή δημοσιογράφος αλλά και πρώην κεντρική τραγουδίστρια του συγκροτήματος 3.1, είπε να αφήσει πίσω της τη νεανική οργή και τις σκληρές μουσικές και να ακολουθήσει μια σόλο καριέρα τζαζ. Το πρώτο βίντεοκλίπ από την πρώτη της προσωπική δουλεία ονομάζεται "χίλιες δόσεις θυμού" (Bin doz öfke) και επεξηγεί την ψυχολογική κατάσταση κάποιου όταν χωρίζει. Ευχαριστώ την Μάρω που μου το πρότεινε.

Φωτογραφία της εβδομάδας

Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι τραβηγμένη από το αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης την ώρα που περίμενα να επιβιβαστώ στο αεροπλάνο που θα με μεταφέρει στην Αθήνα. Ξέρω ότι δεν συμβολίζει κάτι ιδιαίτερο σε σας, αλλά για μένα αυτή η φωτογραφία είναι η αρχή των ολιγοήμερων διακοπών μου. Επειδή λοιπόν θα βρίσκομαι στην πολύπαθη πρωτεύουσα τις επόμενες μέρες το ιστολόγιο για μικρό χρονικό διάστημα θα μετατραπεί σε Αθηναϊκό. Καλή εβδομάδα σε όλους...

Βοσπορινοί Τσιγγάνοι και ένα γκραφίτι

Στο τελείωμα της Ευρωπαϊκής ακτής, ανάμεσα σε πλούσια αρχοντικά και προξενικές αρχές, ξεπροβάλλει σαν καλοπροαίρετος αλλά ανεπιθύμητος συγγενής ο οικισμός των Ρομά του Τσαγίρμπασι. Με φόντο τα ήρεμα νερά του Βοσπόρου η περιοχή πλαισιώνεται με αυθαίρετα, μισογκρεμισμένες κατοικίες και παράγκες της μίας βραδιάς. (γκετζέκοντου*).Εφοδιασμένος με την φωτογραφική μου μηχανή και τις προκαταλήψεις των γνωστών μου αποφάσισα το καλοκαίρι να επισκεφθώ αυτή τη διαφορετική γειτονιά.
Η πρώτη εικόνα που συνάντησα όταν έφτασα εκεί, ήταν μια οικογένεια Ρομά, που απολάμβανε τον μεσημεριανό ήλιο καθισμένη σε ένα υποτυπώδες παρκάκι, αναπνέοντας τα καυσαέρια των αυτοκινήτων που περνούσαν βιαστικά απο την παραλιακή. Ένα κοριτσάκι με λεοπάρ μπλουζάκι και χαρούμενη διάθεση με πλησίασε χορεύοντας. Δεν μου μίλησε. Μόλις έχασε το ενδιαφέρον της για τον περίεργο άγνωστο, προτίμησε να παίξει με το ποτιστικό μηχανισμό του γκαζόν.

Στα σκουριασμένα δοκάρια της κεντρική πλατείας - τσιμεντένιου ποδοσφαιρικού γηπέδου, είχαν απλωθεί τα χειμερινά χαλιά. Λίγο πιο πέρα πληθωρικές γιαγιάδες με πλουμιστά ρούχα και πολύχρωμες μαντίλες ( ήταν φανερό ότι τις χρησιμοποιούσαν περισσότερο ως εθιμοτυπικό αξεσουάρ , παρά ως θρησκευτικό σύμβολο) είχαν αρχίσει το κουτσομπολιό με την συνοδεία ηλιόσπορων, την ίδια ώρα που δύο ηλικιωμένοι λογόφερναν έντονα για το ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι της χώρας. Όσο εγώ προσπαθούσα να τραβήξω αθόρυβα και διακριτικά κάποια καρέ, μια παρέα μικρών παιδιών με πλησίασε για να μου ζητήσει να τους βγάλω κάποιες φωτογραφίες. Ο κόκκινος συναγερμός σήμανε στην μικρή πλατεία. Οι φωνές και τα γέλια των μικρών παιδιών που πόζαραν αυτάρεσκα στο φακό με έκαναν το επίκεντρο τoυ οικισμού. Μια σαραντάρα θείτσα ξεπρόβαλλε από μία ξεφτισμένη γαλάζια μονοκατοικία, και με απείλησε λέγοντας μου σε σπαστά τουρκικά "Αν δεν έχεις φύγει μέσα σε δύο λεπτά από εδώ, θα φωνάξω τους δικούς μου". Επειδή προφανώς δεν ήθελα να γνωριστώ με τους "δικούς της" αναγκάστικα να αποχωρήσω.

Μετά από αρκετούς μήνες και εντελώς συμπτωματικά έμαθα από την Όλγα ότι ακριβώς στην ίδια περιοχή δημιουργείται ένα γκραφίτι από μια καλλιτεχνική ομάδα, όπου συμμετείχε  και η ίδια. Χωρίς να το πολυσκεφτώ αυτοπροσκαλέστηκα στο εγχείρημα με σκοπό να πλησιάσω την κοινότητα. Με το που πάτησα το πόδι μου ξανά στην γειτονιά, ένας νεαρός, που μου συστήθηκε ως "Κεμάλ" (μου αιτιολόγησε ότι είναι το ψευδώνυμο που του έδωσε η γειτονιά εξ'αιτίας της τρομερής του αγάπης για τον Κεμάλ Ατατούρκ) ήρθε κοντά μου. Μου είπε ότι με θυμόταν από την προηγούμενη φορά και μου ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους της κοινότητας για την εχθρική συμπεριφόρα που είχα δεχτεί. Στη συνέχεια προσπάθησε να αιτιολογήσει αυτή τη στάση, λεγοντάς μου πως όλοι οι κάτοικοι είναι τρομοκρατημένοι επειδή ο Δήμος, θέλει να τους πετάξει έξω από τα σπίτια τους. Η αλήθεια είναι πως πριν από δύο χρόνια, ο τσιγγάνικος οικισμός του Σουλούκουλε, που βρισκόταν  πίσω από τα Θεοδωσιανά τείχη, στην ιστορική πλευρά της πόλης, είχε μεταφερθεί βίαια σε άλλες περιοχές εξ'αιτίας μιας ολικής ανάπλασης που σχεδίαζε η κυβέρνηση, αλλά δεν είχε ακουστεί κάτι σχετικό για αυτή την μεριά του Βοσπόρου. Με την άδεια πλέον του "Κεμάλ" είχα κερδίσει είσοδο ελευθέρας στο Τσιγγάνικο άβατο.

 Η γειτονιά ήταν πνιγμένη στο χρώμα και τα σκουπίδια. Ξεθωριασμένοι τοίχοι γεμάτοι συνθήματα και βαμμένα δορυφορικά πιάτα σε έντονο φούξια σε καλωσορίζουν στον χώρο.  Οι γάτες της περιοχής, προς αναζήτηση κάποιου ψαροκόκκαλου, κατακτούσαν τους λόφους που σχηματίζονταν στους δρόμους από μπάζα και ακαθαρσίες. Υγρά και στενά δρομάκια που συχνά κατέληγαν σε αδιέξοδα φιλοξενούσαν την καθημερινή μπουγάδα. Αυτό όμως που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν οι τουρκικές σημαίες που κρεμόντουσαν από τα παράθυρα αρκετών σπιτιών. Αληθινά υπερπατριωτικά αισθήματα που προκάλεσε η αφομοίωση ή προσπάθεια αποδοχής από τους τουρκογενείς; Δεν μπόρεσα να δώσω απάντηση.

Κοντά στη κεντρική πλατέια είχαν στηθεί σκαλωσιές για την δημιουργία του γκραφίτι. Εκεί βρισκόταν εκτός από την Όλγα που δούλευε μανιωδώς, ο Σερντάρ που σκαρφάλωνε τις σκαλωσιές σαν τσιτάχ και ο Χαϊρουλάχ με τις αριστερές πεποιθήσεις και το ισλαμικό όνομα, κατάλοιπο από την βαθιά θρησκευόμενη οικογενειά του. Όση ώρα τα παιδιά της ομάδας Yada komunite δούλευαν μπροστά στον τοίχο ισορροπώντας στα ξύλα, έκαναν και τους παιδονόμους προσπαθώντας να νουθετήσουν τα παιδιά που είχαν μαζευτεί κοντά τους και κρέμονταν από τις σκαλωσιές σαν επιδέξιοι σαλτιμπάγκοι. Οι περαστικοί εκστασιασμένοι με τα φλούο χρώματα του γκραφίτι, ζητούσαν ευγενικά να πάρουν τις μπογιές που θα περίσσευαν στο τέλος με σκοπό να βάψουν τα σπίτια τους. Εκτός από τα έντονα χρώματα οι Ρομά αγαπούν και την φωτιά. Πολλές φορές, η ομάδα δεν έβρισκε παρά μέρη της σκαλωσιάς, που οι Ρομά είχαν πάρει για να ανάψουν φωτιά. Μετά από πολλές δυσκολίες το υπερμεγέθες γκραφίτι τελείωσε και εκτός από μια καλλιτεχνική παρέμβαση που κοσμεί πλέον το χώρο τους, η κλειστή κοινότητα με την ιδιαίτερη πολιτισμική ταυτότητα κατάφερε έστω και λίγο να ανοιχτεί στον έξω κόσμο.

Εβδομαδιαίος αχταρμάς # 1

Καλή χρονιά σε όλους. Από σήμερα ο Νεοπολίτης εγκαινιάζει μια καινούργια στήλη με τα 5 καλύτερα που είδαμε, ακούσαμε ή διαβάσαμε  μέσα στην εβδομάδα.Για σχόλια, παρατηρήσεις αλλά και για υλικό που τύχον θα ενδιαφέρει την στήλη στείλτε μας μήνυμα στο e-mail : neopolitis@gmail.com.

Φωτογραφία της εβδομάδας : Μουσουλμάνος Άϊ Βασίλης

Δεν νομίζω ότι αυτός ο κυριούλης, ακόμα και αν έχει καταγωγή από την Καισαρεία, θα μπορούσε να φανταστεί όταν ήταν μικρός, πως θα πουλούσε λαχεία ντυμμένος Άγιος Βασίλης καταμεσής της πλατείας Ταξίμ. Είμαι σίγουρος πως σκέφτηκε ότι ο καλύτερος τρόπος για να δελεάσει το αγοραστικό κοινό θα ήταν να συμβαδίσει με το (χριστουγεννιάτικο-γκιαούρικο) πνεύμα της εποχής που τον περιτριγύριζε. Η ταμπέλα που έχει κρεμάσει πάνω του και πληροφορεί πως δέχεται και πιστωτικές κάρτες ήταν το κερασάκι στην τούρτα .Αυτό πάει να πει επιχειρηματικό πνεύμα.

Ιstanbul me

To βίντεο ανήκει στο τουρκικό ηλεκτρονικό δίδυμο Portecho με τίτλο Studio plastico και έχει γυριστεί το 2009.Οι τοποθεσίες που έχει γυριστεί  είναι το Τζιχάνγκιρ και η γέφυρα του Γαλατά. Η πλοκή του κλιπ περιγράφει με τον πιο ευρηματικό τρόπο την σημερινή κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη. Είναι Ανατολή, Δύση ή μήπως κάτι άλλο;  

Υ.Γ.  Θα ήθελα πολύ να δω μαγντοσκοπημένες τις αντιδράσεις των περαστικών κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Kάπου ήμουν, κάτι είδα : Μοδάτη πρωτοχρονιά

Αν υποθέσουμε ότι η Τάκσιμ είναι το Σύνταγμα της Κωνσταντινούπολης, τότε αναπόφευκτα θα πρέπει να παρομοιάσουμε και το Νισάντασι με το Κολωνάκι. Σε αυτές τις δύο κεντρικές περιοχές λοιπόν οι χριστουγεννιάτικοι(δεν γιορτάζουν τα χριστούγεννα εδώ) πρωτοχρονιάτικοι στολισμοί έκλεψαν την παράσταση και φέτος. Στο Νισάντασι δε, που βρίσκονται όλοι οι γνωστοί οίκοι μόδας είχαν την τρομερή ιδέα να γιορτάσουν με στυλ, τοποθετώντας στα πεζοδρόμια κούκλες - στολίδια.

Ευχαριστώ την Αντωνία X. για τις φωτογραφίες

Trash me made in Turkey

Οι δεκαετίες του 70 και του 80, μπορεί να χαρακτηριστούν ως η χρυσή εποχή των κάλτ ταινιών. Η Τουρκία όμως  εξ'αιτίας του ασταθούς πολιτικού σκηνικού που επικρατούσε τότε στη χώρα έκανε την υπέρβαση.Πολλές από τις κλασσικές αμερικάνικες ταινίες της εποχής δεν μπορούσαν να προβληθούν με αποτέλεσμα να γυρίζονται φθηνά ριμέικ από το τουρκικό χόλιγουντ (sic) Γεσίλτσαμ, χωρίς καμία άδεια από τους παραγωγούς. Μερικές από αυτές είναι ο Μπάντι (Badi) o τούρκος ΕΤ, ο Σατανάς (Seytan) o τουρκικός εξορκιστής αλλά και ο τούρκος ράμπο και σούπερμαν. Νομίζω ότι ξέρω από τώρα τι θα κάνετε το επόμενο σαββατοκύριακο...

Eδώ είναι και το γιούχου τρέϊλερ του τούρκου Ράμπο Σερντάρ

Τραγούδι της Εβδομάδας

Το τραγούδι της εβδομάδας είναι η διασκευή  των Athena στο κλασσικό πλέον Quizas,Quizas,Quizas (στους περισσότερους γνωστό ως perhaps,perhaps,perhaps) με τίτλο senden,benden,bizden.

Υ.Γ Λατρευώ το ρετρό κλιπ του τραγουδιού.

Καλή εβδομάδα...