Στην Ευρωπαϊκή Ασία ... Χαλκηδόνα μέρος 1

Ήταν μία από αυτές τις μέρες που η ζέστη δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ και η υγρασία που είχε χτυπήσει κόκκινο, εκτός ότι έκανε το μαλλί μου να φαίνεται 10 μέρες άλουστο, με έφερνε ένα βήμα πιο κοντά στην λιποθυμία. Δυστυχώς, το κέντρο των εκατοντάδων χιλιάδων επιδείνωνε την κατάσταση. Μεσα στην απελπισία μου, ο φανταστικός λύχνος πάνω από το κεφάλι μου φωτίστηκε δια μαγείας. 'Θα πάω στην παλιά μου γειτονιά, στη Χαλκηδόνα' (ΚαντίκιοΪ) αναφώνησα σαν να είχα ανακάλυψει μόλις την πυρίτιδα. 

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι, μετά από αυτήν την ομολογουμένως σωτήρια σκέψη, είναι τον ευατό μου υπό τη συνοδεία μαύρου τσαγιού και φρέσκου σιμιτιού (κουλουριού) ατενίζοντας την ειδυλλιακή θέα του Γαλατά να βρίσκεται στο καραβάκι της γραμμής, που με μετέφερε απέναντι.

Αφού κάναμε μια μικρή στάση στον ασιατικό σιδηροδρομικό σταθμό του Χαιντάρπασα, ένα ψευδοπύργο αναγεννησιακού ρυθμού, που έκανε πεσκέσι ο τελευταίος αυτοκράτορας της Γερμανίας Γουλιέλμος ΙΙ στον σουλτάνο συμμαχό του Αμπντουλχαμίτ Β, η άφιξη μου στη Χαλκηδόνα ή αλλιώς την πόλη των τυφλών ήταν γεγονός. (την ονόμασαν έτσι γιατί οι Μεγαρείς που τη μετοίκησαν δεν είχαν ποτέ βλέψεις να κατακτήσουν την πόλη του Βύζα, ένα κομμάτι της σημερινής Ευρωπαϊκής Κωνσταντινούπολης). Ανάμεσα στις αγορές και στα πεζοδρομημένα σοκάκια του Καντίκιοϊ συναντάς δύο περίεργες μικρές πλατείες. Στην πρώτη δεσπόζει η ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Ευφημίας και η guest παρουσία μια άσπρης χήνας που κυνηγάει τους περαστικούς. Στη δεύτερη πλατεία η Αρμένικη εκκλησία του Σουρπ Τακαβόρ με το ξύλινο καμπαναριό και μια εντοιχισμένη επιγραφή με την ελληνική ονομασία της περιοχής γραμμένη στα λατινικά, στο κέντρο της, σε καλωσορίζουν στο χώρο.

Κατευθυνόμενος προς την παλιά κοσμοπολίτικη συνοικία των Ρωμιών, το Μόδι, ανηφόρισα τον εμπορικότερο δρόμο της περιοχής, το δρόμο όπου κάποτε έμενα, την Μπαχάριγιε Τζαντεσί. Ουσιαστικά η συγκεκριμένη οδός είναι μία πρόσφατη, μικρότερη έκδοση της  Ιστικλάλ με το νοσταλγικό τραμ να κάνει και εδώ την εμφανισή του, αυτή την φορά όμως, λιγότερο απειλητικά από αυτό της Τάκσιμ.Το vintage τραμ με τις λιγοστές του στάσεις και την κυκλική του διαδρομή από το λιμάνι της Χαλκηδόνας μέχρι την παραλία του Μοδιού απευθύνεται κυρίως σε μεσόκοπους παππούδες, κάτοικους της περιοχής αλλά και σε νοσταλγολάγνους τουρίστες. Εγώ συνήθως το χρησιμοποιούσα για να φτάσω από το σπίτι μου στην αποβάθρα για να μην βραχώ, όταν ξέμενα από ομπρέλα. (Η έλλειψη υποστέγων και μπαλκονιών  σε αναγκάζει να σκέφτεσαι δημιουργικά).

 Το παλιό μου σπίτι βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από την επιβλητική Αγία Τριάδα. Η εκκλησία αυτή, χώρος προσέλκυσης χιλιάδων ορθοδόξων πιστών κάποτε, έχει μετατραπεί σήμερα σε after στέκι μεθυσμένων ρόκερς που αράζουν στον προαύλιο χώρο της, όταν τα ξημερώματα οι τελευταίες τυμπανοκρουσίες από τα ροκ λαϊβάδικα του Καντιφέ σοκάκ (δύο στενά πιο κάτω) λάμβανουν τέλος. Το σοκάκι Καντιφέ εκτός από ναός των ρόκερς της Ασιατικής πλευράς είναι και σημείο συγκέντρώσης όλων των ανήσυχων πνευμάτων την περιοχής.(μικρά δισκάδικα, τατουατζίδικα, και μαγαζιά με περίεργα είδη ένδυσης). Όσο για μένα και την παρέα μου,  για μια περίοδο είχαμε κάνει ότι λεφτά μας περίσσευαν μπύρες στα 'αλλόθρησκα' bar Budha και Hera. Μετανοείτε...