Όταν ο Ταραντίνο συνάντησε τον Κουστουρίτσα...

Στην συνείδηση των κατοίκων της Πόλης το κέντρο αντιπροσωπεύεται, επάξια ομολογουμένως, απο τον μποέμ Γαλατά, το εναλλακτικό Τουνέλ, το καλλιτεχνικό Τσουκούρτζουμα και το αριστοκρατικό Τζιχάνγκιρ με λάβαρο τη Μεγάλη οδό του Πέρα. Ανάμεσα σε αυτές τις περιοχές βρίσκονται,όπως σε κάθε μεγαλούπολη άλλωστε, και πιο σκοτεινές περιοχές, που οι αστοί κάτοικοί της περιφρονούν επιδεικτικά και οι τουρίστες αποφεύγουν.

Μια χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιας περιοχής είναι το Ταρλάμπασι, λίγα μόλις μέτρα πιο πέρα απο το σημείο μηδέν, το άγαλμα της ανεξαρτησίας στην Τάκσιμ. Το σκηνικό του αποτελείται κυρίως απο ριμαγμένες μεσοαστικές κατοικίες του 19ου και 20ου αιώνα και πολύχρωμες μπουγάδες, με την έντονη δυσοδία να κάνει την εμφάνισή της σε κάθε σου βήμα.

Ένα στοιχείο που παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον είναι η πληθυσμιακή ιδιαιτερότητα της περιοχής. Τις θέσεις των Ρωμίων και των Αρμένιων που κατοικούσαν εκεί μέχρι την δεκαετία του '60 πήραν τις τελευταίες δεκαετίες Αθίγγανοι, Κούρδοι, Αραβόφωνοι εσωτερικοί μετανάστες  και Αφρικανοί μέτοικοι, που ήρθαν κατά κύματα στην πόλη των ευκαιριών για ένα καλύτερο αύριο. Μέσα στη φολκλορική πανσπερμία αυτού του ιδιόμορφου τοπίου δεν λείπουν ακόμη βαποράκια, χρήστες ναρκωτικών, ιερόδουλες και προαγωγοί  που κάνουν συνήθως το περασμά τους μετά την δύση του ηλίου και 'δραστηριοποιούνται' στην περιοχή μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι  που μπορούν να σε οδηγήσουν στα κακόφημα σοκάκια του Ταρλάμπασι, εκτός από τις κάλτ φυσιογνωμίες που δεσπόζουν πλέον εκεί. Τα έντονα σημάδια του χριστιανικού στοιχείου κατά τον προηγούμενο αιώνα είναι σίγουρα ένας από αυτούς. Αυστηρή αρχιτεκτονική, που περικλείει διακοσμητικά στοιχεία-αριστουργήματα δίνει στο θεατή να καταλάβει αυτοστιγμή το ένδοξο παρελθόν του.

Η μεγάλη έκπληξη της περιοχής, όπως λέει και ένας φίλος μου, είναι τα καραμελάκια, δηλαδή τα μονίμως χαμογελαστά παιδάκια που παίζουν αμέριμνα στα πάλαι ποτέ ένδοξα, στενά σοκάκια της γειτονιάς. Δυστυχώς η γκετοποίηση, που έχει επέλθει στην γειτονιά τους, τα έχει παγιδεύσει στα στενά γεωγραφικά πλαίσια της. Τα παιδάκια που δεν χάνουν ποτέ το κέφι τους με το που βλέπουν κάποιον δυτικό στο περασμά τους, τρέχουν να του πιάσουν συζήτηση (!) και να  στηθούν με καμάρι στο φωτογραφικό του φακό.

Μέσα σε αυτές τις όμορφες και συνάμα θλιβερές ιστορίες πρέπει να τονιστεί ότι ο Δήμος κάνει σοβαρές προσπάθειες αναπαλαίωσης και συντήρησης κάποιου μέρους των κτιρίων μαζί με σχέδια για περαιτέρω ανάπλαση του χώρου. Εγώ προσωπικά εύχομαι πρωτίστως με αυτές τις προσπάθειες ανάπλασης εκτός από το κεντρικό στόχο, δηλαδή την ένταξη του Ταρλάμπασι στην τουριστική ζώνη του Πέρα, να γίνουν και οι ζωές των κατοίκων του πιο ανθρώπινες.