Όχι στους μουντούς τοίχους

Η τέχνη του δρόμου μπορεί στην Αθήνα να έχει ανθήσει τα τελευταία χρόνια και να είναι άμεσα συνυφασμένη με την αστική της κουλτούρα, δυστυχώς όμως εδώ τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Οι 'αυστηρώς πειθαρχημένοι' Τούρκοι δεν τολμούν να εκφράσουν τόσο εύκολα τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες στην Πόλη. Με εξαίρεση κάποιες λιγοστές περιοχές του Πέρα, οποιαδήποτε καλλιτεχνική πρωτοβουλία  αντιμετωπίζεται πολλές φορές με δυσπιστία και περιφρόνηση απο το μάλλον ανέτοιμο τουρκικό κοινό.

Μέσα στην αποχαυνωμένη πλειονότητα της νέας γενιάς που ξημεροβραδιάζεται στο διαδίκτυο, τρώει στα Βurger king και  βλέπει μέσα απο τον δορυφορικό της δέκτη όλες τις 'μοδάτες ' σειρές των αμερικανικών δικτύων, υπάρχει το ' άτακτο' γαλατικό χωριό που αντιστέκεται.
Νέοι καλλιτέχνες, συνήθως με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και αριστερές πεποιθήσεις (για τα δεδομένα της Τουρκίας αναρχικές) τάσσονται κατά αυτού του δυσκοίλιου περιβάλλοντος και δίνουν καθημερινή προσπάθεια με σκοπό να το ανατρέψουν.

Μουσικοί, ζογκλέρ, ηθοποιοί και ζωγράφοι του δρόμου έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους κυρίως στην περιοχή του σκοτεινού Τουνέλ, του επιβλητικού Γαλατά Σαράι και του Γαλατά των ευσεβών πόθων, εισάγωντας μια νότα αισιοδοξίας και αναλαφρής διάθεσης στο μέχρι πρότεινως μουντό σκηνικό.

Ειδικά εύσημα πρέπει να δωθούν  στους 'ανατολίτες γκραφιτάδες' του κέντρου που έχουν επωμιστεί το δυσκολότερο έργο, να δώσουν χρώμα δηλαδή στους γκρίζους τοίχους κάποιων κακής ποιότητας πολυκατοικιών, που μοίαζουν με επαρχιακά γραφεία τηλεοπτικού σταθμού απο τις πολλαπλές κερέες που διαθέτουν.

Παρόλο που το πολύχρωμο βιομηχανίκο αριστούργημα του γκαζιού και ο άκρως ανατρεπτικός αέρας των Εξαρχείων φαίνεται ακόμα ως κάτι μακρίνο η προσπάθεια χρίζει συγχαρητηρίων.