Η ιστορία ενός Νεοπολίτη: Όλγα Αλεξοπούλου

• Ζωγράφος.  Γεννήθηκε στην Αθήνα και σήμερα μένει στην πιο καλλιτεχνική γειτονιά  του κέντρου της Πόλης, το Τσουκούρτζουμα. Η  Όλγα είναι μια από τις περιπτώσεις νέων ανθρώπων που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη. Συναντηθήκαμε στο σπίτι της, και μιλήσαμε για την ζωή της, την δουλειά της και φυσικά την Πόλη. 

•        Το πρώτο πορτρέτο που θυμάμαι να φτιάχνω σε ηλικία 3 ετών ήταν του πατέρα μου κυρίως γιατί με εντυπωσίαζε το μουστάκι του. Στην εφηβεία, ένας θείος μου από την Βηρυτό μου έδειξε την τεχνική της ακουαρέλας. Τότε σιγουρεύτηκα ότι ήθελα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική.
•       Σπούδασα στην Αγγλία, και το μεταπτυχιακό μου στις Καλές Τέχνες, το έκανα στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Τα χρόνια μου στην Οξφόρδη χαρακτηρίστηκαν από πολύ στρες στην δουλεία, και στην ανάλυση των έργων μέσα σε ένα κλίμα αλαζονείας που αποδόμησα αργότερα.
•       Η επόμενη στάση ήταν το Λονδίνο. Το σύγχρονο Λονδίνο μου πρόσφερε πολλές εμπειρίες και την δυνατότητα να εκφραστώ μέσα από διάφορες εκθέσεις, αλλά έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η πόλη δεν ήταν για μένα.
•      Όταν πήρα την απόφαση να φύγω δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο στο μυαλό μου. Σκεφτόμουν να πάω στην Αμερική ή στην Αφρική. Τελικά μετά από μια τηλεφωνική συζήτηση που είχα με την νονά μου, που δουλεύει στο προξενείο στην Κωνσταντινούπολη, κέρδισε η Πόλη. Όταν με ρωτούσαν οι φίλοι μου γιατί θα πήγαινα εκεί απαντούσα «γιατί η Κωνσταντινούπολη έχει τρομερή ατμόσφαιρα.

•      Όταν έφτασα στην Πόλη πριν από 6 χρόνια, έμενα στο σπίτι της νονάς μου, στο Τζιχάνγκιρ όπου είχε μετατρέψει το ένα δωμάτιο που ήταν γραφείο και βιβλιοθήκη σε δικό μου δωμάτιο. Από εκείνες τις μέρες θυμάμαι να ξυπνάω τα πρωινά στο δωμάτιό μου, και με το που άνοιγα τα μάτια μου να κοιτάω μέσα από τις έντονα κίτρινες κουρτίνες τον μουντό και ήσυχο Βόσπορο. Εκεί κατάλαβα ότι ήρθα για να μείνω.
•       Τις πρώτες μέρες μου άρεσε να κάνω βόλτες στη Γέφυρα του Γαλατά. Καθόμουν στα καφέ και τα εστιατόρια κάτω από την γέφυρα νωρίς το πρωί. Ήταν ωραία γιατί τα μαγαζιά εκεί δεν ήταν τόσο εμπορευματοποιημένα τότε. Τώρα είναι γεμάτα κράχτες.
•       Είμαι τυχερή γιατί η δουλειά μου δεν με δεσμεύει. Μπορώ να έχω την βάση μου στην Πόλη και να στέλνω τα έργα μου σε διάφορες εκθέσεις στο εξωτερικό. Πίνακες μου έχουν παρουσιαστεί στην Αθήνα, στην Οξφόρδη, στη Στοκχόλμη, στη Μαγιόρκα, όπως επίσης και σε διάφορες πόλεις της Αμερικής.

•       Η Κωνσταντινούπολη επηρέασε αρκετά τον τρόπο που ζωγραφίζω.  Σε αυτήν άλλωστε χρωστάω ότι απαλλάχτηκαν τα έργα μου από την εσωστρέφεια και το ότι απέκτησαν την ατμόσφαιρα που αντανακλάται σήμερα σ’ αυτά.
•       Αγαπημένο θέμα στα έργα μου είναι όταν βραδιάζει και ανάβουν τα φώτα στο Βόσπορο με τις μαύρες φιγούρες των τάνκερ να τον διασχίζουν αργά.

•      Λατρεύω το χάος της Κωνσταντινούπολης. Μου αρέσει που τα πάντα δεν είναι μέσα σε καλούπια και κουτάκια, όπως στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη.
•        Όλες οι πόλεις έχουν τα ψεγάδια τους. Αυτό όμως που με ενοχλεί περισσότερο είναι οι προκαταλήψεις και η αντιμετώπιση των τρίτων προς την Κωνσταντινούπολη.
•    Αγαπημένο μου μέρος στην Κωνσταντινούπολη είναι τα απομακρυσμένα ψαροχώρια του Βοσπόρου. Πριν από μερικές μέρες επισκεφτήκαμε το τελευταίο χωριουδάκι της Ευρωπαϊκής μεριάς πριν από την Μαύρη θάλασσα, το Ρούμελι Καβαγί. Για να φτάσουμε είχαμε κολλήσει στην κίνηση για ώρες και έτσι όταν βρήκαμε την παραλιακή ψαροταβέρνα που ψάχναμε κλειστή απογοητευτήκαμε... Είχε νυχτώσει και προχωρήσαμε λίγο παρακάτω όταν βρεθήκαμε μπροστά σε ένα κολοσσιαίο εστιατόριο-resort με καμπάνες από αυτά που φτιαχνόντουσαν την δεκαετία του ‘60 με όνειρα για τον μεγάλο τουρισμό. Οι υπάλληλοι έβγαλαν ένα τραπέζι στην αμμουδιά, και εμείς με βγαλμένα τα παπούτσια φάγαμε και απολαύσαμε το κρασί μας δίπλα στο κύμα του Βοσπόρου χαζεύοντας την Ασιατική πλευρά με την φεγγαράδα και τη Μαύρη θάλασσα.
•      Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έχω ζήσει μέχρι στιγμής διαδραματίστηκε στο Καράκιοϊ. Εκεί περιμένουν ψαράδες που σου προσφέρουν βαρκάδες στον Κεράτιο. Εγώ και μια φίλη μου, στεκόμασταν αναποφάσιστες μπροστά από μια τέτοια βάρκα. Τελευταία στιγμή πηδήξαμε μέσα στην βάρκα που είχε ήδη μισθωθεί από τρεις μαντιλο-φορεμένες ηλικιωμένες και ξεκινούσε. Η γηραιότερη από αυτές, μια τρομερή γιαγιά με σπινθηροβόλα μάτια και γέλιο μικρού παιδιού προσπαθούσε να μας πιάσει την κουβέντα μετά μανίας αδιαφορώντας για το μαντήλι της που ανέμιζε στον αέρα και ήταν έτοιμο να πετάξει. Στο τέλος της διαδρομής και ύστερα από μια υποτυπώδη συζήτηση όπου βασικά εκείνη γελούσε με το πόσο μαγκωμένες ήμασταν εγώ και η φίλη μου, η ηλικιωμένη γυναίκα, μας αγκάλιαζε και μας φίλησε με μια γλυκύτητα που σου διαπερνάει τα κόκκαλα.

• Περισσότερα για την δουλειά της Όλγας μπορείτε να βρείτε στον ιστότοπο http://www.behance.net/OlgaAlexopoulou/Frame